Henriëtte de SmetArty vindt het de hoogste tijd om de familie Verhooft te verlaten en een andere aanstelling te zoeken in Amsterdam. En dat is precies wat ze doet.
Mijn voeten houden mijn tempo maar net bij. Ineens weet ik het zeker: ik ga daar naar binnen, gewoon nu meteen! Op weg naar de wasvrouw had ik het papiertje zien hangen in de etalage waar ik op de Prinsengracht langsliep.
WINKELJUFFROUW,
Eerste Verkoopster, kan terstond geplaatst worden (ook intern).
Zij die op de hoogte zijn van ‘t artikel Fournituren genieten de voorkeur.
Natuurlijk heb ik helemaal geen ervaring als verkoopster, laat staan dat ik iets weet van fournituren, maar ik moet toch wat. Als ik maar weg ben van de Willemsparkweg. Vannacht heb ik geen oog dichtgedaan en met pijn in mijn buik maakte ik vanochtend het ontbijt voor Verhooft. Zo snel mogelijk zette ik alles voor hem in de eetkamer klaar, om direct weer naar zolder te gaan. Ik kon toch geen hap door mijn keel krijgen. Pas toen ik de voordeur hoorde dichtslaan, ging ik naar beneden om het ontbijt voor mevrouw te maken.
Met mijn ogen star op het dienblad gericht zette ik het op haar nachtkastje. Ik zei dat ik eerst naar de wasvrouw ging, en ben gauw de kamer uit gevlucht. Ik kon haar echt niet onder ogen komen, het was allemaal veel te veel. Helemaal uit de hand gelopen. Moeder had gelijk: ik moest me niets in mijn hoofd halen en stoppen met deze onzin. Even is het bij me opgekomen of ik niet beter de trein naar Kampen kon nemen, maar mijn geld is op. Daarbij moet ik er niet aan denken om weer terug te gaan naar wat ik al zo lang ken. Zoals Verhooft zegt: stilstand is achteruitgang. Ik heb A gezegd, de A van Amsterdam. Nu door naar de B van beter. Alleen: hoe? Dat briefje in de etalage hangt daar voor mij, wist ik toen ik de mand met wasgoed bij de vrouw afgaf.
Gelukkig was er geen schoon goed om mee te nemen, dus kan ik zonder bagage de winkel instappen. Mijn schort en bonnet frummel ik tot een propje en leg dat om de hoek op de stoep. Kan mij het schelen als het er straks niet meer ligt, ik ga toch weg daar. Gewoon vandaag. Het belletje klingelt zachtjes.
“Dag Aartje, ik heet Nelly, Nelly Court. Nou ja, eigenlijk Neeltje maar dat vond ik zo suf. Wil je me beloven dat je je nooit meer iets wijs laat maken?” Haar kaarsrechte rug voor de mooist geschilderde bloemen. Haar haren die glinsteren in de zon.
“Goedemorgen, mevrouw,” zeg ik tegen de dame achter de toonbank. “Ik kom voor het briefje op het raam, zoekt u nog steeds een verkoopster?” De oudere dame kijkt best vriendelijk op. “Jazeker. Heb je referenties?” “Jawel, alleen niet bij de hand. Ik heb twee jaar als eerste verkoopster gewerkt bij Weller Fournituren in Kampen. Maar ik zou graag hier in Amsterdam gaan wonen en werken. Iets wereldser.” Ik steek mijn hand uit. “Ik ben Arty, Arty Vonk.”
Maar je bent wel erg voortvarend en kordaat, daar houden wij van. Kom eens terug, misschien dat we toch tot zaken kunnen komen.
“Dag juffrouw Vonk,” zegt ze zonder mijn hand te schudden of zich voor te stellen. “De winkel is van mijn man. Hij is te druk met de inkoop en andere beslommeringen die het voeren van een zaak met zich meebrengt. De vorige verkoopster is door omstandigheden onverwacht gestopt, daarom val ik nu even in. Je moet eigenlijk met hem spreken, hij gaat over het personeel,” zegt ze alsof ze het heeft over een warenhuis met minimaal tien man in dienst.
“Ik begrijp het, wanneer kan ik het beste terugkomen?” “Als je morgenmiddag hier om twee uur weer kunt zijn, dan zorg ik dat mijn echtgenoot er ook is.” “Dat gaat niet lukken, in Kampen moet ik morgen nog wat dingen afhandelen, die afspraken zijn gemaakt. Hoe gek het misschien ook klinkt, ik wil graag vóór morgen weten of ik in Amsterdam aan de slag kan.” “Nou, dat is wel erg snel, ik kan momenteel helaas niets voor je doen. Je hebt ook geen getuigschrift bij je.” “Ik begrijp het. Dank u wel, dan ga ik maar weer.”
Met één voet al op de stoep hoor ik haar zeggen: “Maar je bent wel erg voortvarend en kordaat, daar houden wij van. Kom eens terug, misschien dat we toch tot zaken kunnen komen.” In één tel ben ik bij de toonbank. “O, dat zou wel heel fijn zijn, mevrouw. Ik zou hier zo graag werken, in deze prachtige winkel. Nog in fournituren ook: mijn lust en mijn leven!” “Kun je het aan, de verantwoordelijkheid voor het zelfstandig leiden van een zaak, denk je?” Boven de rand van haar bril glijden haar ogen over mijn dienstjurk. Strak kijkt ze me aan.
“Natuurlijk, dat deed ik in Kampen ook.”
“De werktijden zijn van acht tot negen, maandag tot en met vrijdag. Op zaterdag tot elf uur ‘s avonds. Wij willen ons houden aan de vaststelling van de winkeltijden zoals die binnenkort ingesteld gaat worden. Er zijn er hier genoeg die dat niet doen, hoor. Maar wij wel.” “Geweldig!” jubel ik, intussen razendsnel uitrekenend dat dit neerkomt op 80 uur per week. Al met al meer dan ik bij Verhooft werk, maar dat is alleen maar zo omdat mevrouw halve of vaak zelfs hele dagen op bed ligt.
“Vier gulden vijftig per week.” “In Kampen had ik vijftig cent meer, maar vooruit. En intern?” “Niet helemaal. Hier even verderop, midden in de Jordaan, hebben we een woning die we gemeubileerd verhuren.” “O, die wil ik graag zien.” De dame kijkt zoekend om zich heen. “Ik kan hier nu niet weg. Of och, ik sluit de zaak wel voor een kwartiertje.”
Wil je meer verhalen van Henriëtte lezen?
Henriëtte de Smet heeft meerdere romans geschreven die overal in de winkel te koop zijn. Van historische romans zoals ‘Arty’, tot spannende romans als ’10 Denier’ over de fascinatie van een eenendertigjarige vrouw voor haar minnaar.
Last en Liefde
Auteur: Henriëtte de Smet
Uitgeverij: Omniboek
EAN: 9789401909808
Asjha van den Akker
Redactie
Dorothé Schellekens
Francien Griffioen
