Arty, een historische roman – hoofdstuk 21: “Dat klopt toch niet meneer Verhooft?”

‘Maar waar hadden we het over: het Paleis. Gelukkig gaat het daar tegenwoordig goed, de loop zit er eindelijk behoorlijk in. Inmiddels heb ik er al menig concert bezocht. Jij was er voor een bijeenkomst?’ ‘In een zaaltje boven.’ ‘Interessant?’ ‘Zeker. Van de Nederlandse Vereniging voor Vrouwenkiesrecht. Heel interessant. Een dochter van een klant sprak daar. De ogen zijn mij wel geopend!’ ‘Waarvoor?’
‘Voor het onrecht natuurlijk! Dat wij vrouwen zo veel achterstand hebben die door het gezag maar al te graag in stand wordt gehouden. In standgehouden achterstand, zogezegd.’ 

Verguld met mijn zojuist bedachte samenvatting kijk ik hem afwachtend aan. ‘O dat.’ Hij bestudeert de riemen van zijn afgekloven nagels. Verhooft is een nagelbijter, zie ik nu pas. ‘Och, daar heb jij toch niets mee te maken? Laat het lekker gaan, die boze vrouwen en alles wat ze willen. Wat toch nooit lukt.’
‘Wie was er bang voor vernieuwing, voor verandering, zei je?’ Ik hoor zelf hoe fel ik klink. ‘Natuurlijk heb ik daar wel mee te maken. Ik ben toch ook een vrouw!’
Hij glimlacht flauwtjes. ‘Natuurlijk, maar al dat gedoe, die hysterie. En waarvoor?’
‘Voor gelijke rechten. Om te beginnen voor het algemeen kiesrecht, zodat wij ook een stem krijgen.’

‘Er zijn mannen genoeg die ook geen stemrecht hebben.’ ‘Nee, maar er zijn ook mannen genoeg die het wel hebben. Welgestelden, zoals jij. En ik zei ook algemeen kiesrecht, dus voor álle mannen. En alle vrouwen.’ ‘Arty, waar maak je je druk om? Wat heeft dat nou met jou te maken.’ ‘Alles. En is het niet speciaal voor mij, dan voor alle vrouwen in het algemeen.’ Ik vraag me af of ik het durf te zeggen, want het kan natuurlijk overdreven overkomen, maar ik heb er niet voor niks de hele afgelopen week goed over nagedacht. 

‘Kijk, ik zit natuurlijk niet op een academie. Sterker: ik zal er nooit terechtkomen ook. Met mijn afkomst. En met de mannen die daar de dienst uitmaken. Die ballotage ook voor de kunstenaarsverenigingen of de jury’s voor exposities: alleen maar mannen, vaak mannen die zelf nooit een kwast hebben aangeraakt, maar wel een grote stem hebben. Nou ja, hun geld heeft dat. Dat klopt toch niet, meneer Verhooft?’ Hij staat op, loopt naar het aanrecht en weer terug, gaat weer zitten. ‘Geen meneer en geen u, alsjeblieft. We hebben het er nog wel eens over.’

‘Na afloop heb ik een lang gesprek gehad met Theresa, de spreekster. De dochter dus van mijn klant,’ ga ik door. ‘Zij heeft me een en ander heel duidelijk uitgelegd. Nuchter en helder, niets van hysterie. Zij wil me graag bij de club hebben, zoals ze dat noemt. De club, dat vind ik zo grappig!’ ‘Natuurlijk wil ze dat. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Nu ja, zolang je er plezier aan beleeft, als je maar niet de straat opgaat.’ ‘Jawel! Binnenkort is er een betoging op de Dam, en ik doe mee.’

‘Arty, je weet niet waar je aan begint.’ ‘Niet precies, dat maakt het juist zo leuk. Ik wil mee met die club. Ik voel mee, dus doe ik mee. Valt het tegen, dan ben ik zo weer weg.’ ‘Mooi. Hou vooral vast aan die laatste woorden, maar bedenk dat je eenmaal binnen niet zomaar weer buiten bent.’ ‘Hoe bedoelt u?’