Arty, een historische roman – hoofdstuk 16: “Een klein welterusten-kusje?”

Ik loop achter Verhooft aan de grote hal in. Bij de trap knikt hij omhoog. “Lijkt verdacht veel op die van het Grosvenor in London, vind je niet. Daar heb je vast weleens gelogeerd?” Ja hoor, heel grappig. “Wat een prachtige kroonluchter, zeg!” Zijn spottende blik heb ik gewoon niet gezien. “Ik heb het natuurlijk over de omloop hierboven. Maar allez, het is al over zessen, we moeten aan tafel.” Hij gaat me weer voor en wijst links en rechts om zich heen. “De leeszaal, rookkamer en daar een paar logeerkamers.”

“Zoals deze zeker.” Ik blijf staan voor een deur met een bordje erop geschroefd. Plechtig lees ik voor: “Deze kamer is uitgerust met Edison elektrisch licht. Dus dit licht niet met een lucifer aansteken. Alleen het zwarte knopje bij de deur omdraaien. Het gebruik van Edisons elektrisch licht is in geen enkel opzicht schadelijk voor de gezondheid, levert dus geen ernstige ziektes op en heeft geen nadelige invloed op uw nachtrust. De directie.” “Zo, nu hoor je het eens van een ander.” Verhooft grijnst. “Kost wel twee gulden per bed, zo’n kamer.” “Echt waar, voor één bed? Geef mij mijn bed op de Willemsparkweg maar, daar krijg ik nog een gulden vijftig per week toe ook!” “Kom kom, je moet er wel hard voor werken. Niets voor niets.”

Hij gaat het restaurant in. De ober maakt een diepe buiging: “Goedenavond, meneer Verhooft, uw tafel staat klaar, wilt u mij volgen?” We lopen achter de man aan, van achteren is hij helemaal zwart, maar van voren lijkt hij op de pinguïn die naast het schoolbord hing en waar ik mijn ogen nooit van af kon houden. Bij een met wit damast gedekte tafel aan het raam schuift de pinguïn mijn stoel naar achteren. Ik ga zitten alsof ik dagelijks niet anders doe. Het ongemakkelijke van het begin van de avond is gelukkig verdwenen. Toen ik voor de academie stond te wachten, was er wel een aantal studenten naar buiten gekomen, onder wie vier vrouwelijke, maar van Verhooft geen spoor te bekennen. Na ik weet niet hoe lang op de stoep heen en weer lopen, kwam hij toch naar buiten. Vlak daarvoor had ik besloten dat hij het vergeten was, of spijt had van zijn uitnodiging en dat ik op weg naar huis er eens goed over na ging denken wat ik erger vond. Met een stijf knikje had Verhooft me begroet. “Iets verlaat, een gesprek met een collega liep onverwachts uit.” “Geeft niets, hoor.”

De stilte die de hele wandeling naar het Amstel hotel oorverdovend was, werd door Verhooft verbroken toen hij zijn voet over de drempel van de ingang zette. “Altijd fijn om hier te zijn. Ik houd van de sfeer, mevrouw vindt die te protserig.” “Mevrouw. MEVROUW,” echode het na in mijn hoofd. ‘Mevrouw’ was terug. ‘Mijn vrouw’ was weer ver weg. “Toch logeren hier ook veel aristocraten, voor hen geldt dit als een luxe kuuroord: meer haar slag.” “En het lijkt me Frans-classicistische invloeden te hebben,” gooi ik er bovenop omdat ik dit achterop de menukaart zie staan, bij de geschiedenis van het hotel. Verrast kijkt hij me aan. “Jij weet veel meer dan je zou denken. En je denkt veel meer dan je kan weten.”

Hij neemt de menukaart van me over. “Maar goed, wij gaan hier lekker eten. Eens even kijken. Jij houdt toch ook van een uitgebreide maaltijd?” “Ja hoor, we lopen het er zo meteen wel weer af.” “Lopen?” Ik hoor een rare giechel en besef dat die van mij is.