Zullen we een huis in Frankrijk kopen?

Goede buur

Oh ja, had ik al gezegd dat Ed weleens een paar lampen had opgehangen en dat mijn doe-het-zelf ervaring vooral bestond uit het kijken naar woonprogramma’s? En had ik ook al gezegd dat Ed tijdens onze zoektocht in elk dorp waar we kwamen, om te lunchen of even een glas wijn te drinken, met iedereen aan de praat raakte? Toch wel leuk dat contact, maar dat wordt lastig met buren die zo’n drie kilometer verderop wonen.

Oh, en nog iets, wat bleek? We zochten in een departement waar het eigenlijk altijd regende.

Gevaar voor eigen leven

Ed vond uiteindelijk een huis op internet, in de Dordogne, een streek waar we allebei nog nooit waren geweest. Het leek een beetje op ons huis in Amsterdam: ook een oud winkelpand met een grote tuin. Op de foto’s zag het er leuk uit, we konden alleen niet zien of er een eetkamer was. En waar die dan wel was. En het was ook geen boerderij. En ook geen acht uur rijden.

Op een mooie dag in februari vertrokken we voor een bezichtiging en onderweg begon het te sneeuwen. Op de radio hadden ze het over de ergste sneeuwval in Frankrijk sinds jaren. Het laatste stuk zijn we met onze kleine Fiat 500 schuivend en slippend met vijf kilometer per uur over landweggetjes heen en weer gegleden om uiteindelijk in Campagnac-lès-Quercy te arriveren.

Ingesneeuwd verder

We belden onze lokale makelaar, een Nederlander trouwens, dat we er waren. Hij wilde afhaken, want het was volgens hem ‘te glad om bij hem de heuvel af te rijden’. “Ja, hallo, wij hebben net elfhonderd kilometer gegleden en gereden, wil je een huis verkopen of niet?”

Blijkbaar wel, want hij pakte toch zijn auto en parkeerde die al glijdend in een berg sneeuw op het weiland van zijn buurman. Gelukkig had zijn broer een auto met sneeuwkettingen en die wilde hem wel brengen.

Kogel door de kerk

Martin, de makelaar  en inmiddels een goede vriend, deed de deur van het huis open. Ed en ik liepen richting de keuken en stonden in wat nu onze eetkamer is. We zagen de openslaande deuren naar het terras en keken elkaar aan. Toen wisten we het. Dit was het. Dit wordt het. Dit is het. En dat alles zonder dat we de rest van het huis hadden gezien.

Erik, de broer van Martin, heeft gedurende de hele bezichtiging fluitend door de dik besneeuwde tuin gewandeld. Ook hij zag dat het goed was.