Inclusiviteit begint bij eenvoudige dingen

Inclusiviteit begint bij mezelf

In mijn werkkamer koppel ik mijn laptop aan de oplader en steek ik een microfoon erin. Op mijn horloge voel ik dat er een paar berichten binnenkomen. Ik buk me om even het kleine kacheltje dat op de grond staat aan te zetten en kom weer omhoog. Bekijk de berichtjes en zie dat onze dochter een filmpje heeft gestuurd. Ze draait zich rond in een mooie lange galajurk. Voor komende donderdag, staat er in het onderschrift. Er verschijnt een glimlach op m’n gezicht, deze wordt onderbroken doordat de telefoon gaat.

Ik sta een collega te woord, wensen elkaar een fijne dag en eindelijk kan ik gaan beginnen met het inspreken van mijn blog. Ik scroll door mijn laatste documenten en zie de podcastflyer voorbijkomen. Op dat moment krijg ik een ingeving; wat als je een audiobericht maakt? Dat is namelijk het makkelijkste en beste voorbeeld van inclusiviteit. En ja, als ik wil dat anderen zich meer bezighouden met inclusiviteit, moet ik dat zelf natuurlijk ook doen! Om 19.00 uur heb ik een audiobericht van de flyer en heb ik een blog ingesproken en ge-edit. Na het eten stuur ik het audiobericht in een Whatsapp aan een verschillende mensen. De reacties zijn positief.

Nieuwe aanpak

“Hé” begroet mijn oudste vriend en teamlid mij zodra hij ons vaste tentje binnenloopt. “Hoe is het met je?” “Goed. Gisteren wist ik nog niet wat ik je zou gaan vertellen.” “Je maakt me nieuwsgierig.” “Je hebt het audiobericht gehoord in onze groep app?” “Tuurlijk!” “Ik heb dat naar een nieuw fonds gestuurd, die ons andere teamlid gevonden heeft in die database waar we sinds kort bij aangesloten zijn. Ik kreeg echt binnen tien minuten een reactie terug. Of ik contact op wil nemen met één van de adviseurs. Dat heb ik gedaan. Ze was heel enthousiast.

“Onze kijk op dingen en de toon waarmee we deze voor het voetlicht willen brengen past heel goed bij hun fonds. Ze vroeg of ik een voorbeeld wilde geven: ‘Ga je weleens naar een restaurant?’ ‘Zeker’ ‘Zou je daar ook gaan eten als je daar niet naar het toilet zou kunnen?’ ‘Nee!’ ‘Ik moet die keuze regelmatig maken, ga ik dan wel of ga ik dan niet? We willen een inclusieve samenleving. Maar dat een grote groep mensen niet naar de wc kan, daar staat niemand bij stil.’ “Je hebt het goede spoor gevonden”, lacht mijn beste vriend.

Nieuwe week, nieuwe kansen

Zondagmiddag een week later, zegt John; ”Je hebt weer mooie dingen gedaan deze week, ga jij je maar eens lekker ontspannen.” Ik sluit de deur van de badkamer, zet het kacheltje aan, vraag aan Siri of ze een luisterboek opent en ik druk op play. Met mijn gedachte bij het verhaal pak ik de bediening van mijn plafondlift en positioneer deze boven het toilet. Ik ga op het toilet zitten en trek mijn pyjama uit, dat gaat lekker snel. De ruimte wordt al behaaglijk warm. Ik laat mijn lift naar beneden komen. Doe mijn beenbeugels om mijn benen en zorg dat de zijsteunen onder mijn armen komen.

Bij het naar boven gaan klemmen de zijsteunen zich door mijn gewicht strakker om me heen. Zonder erbij na te denken hang ik mezelf in de lucht en boven het bad laat ik mij weer zakken. Als ik zit zakken de zijsteunen tot op de bodem en haak ik mijn benen uit de daarvoor bedoelde steuntjes. Ik zet de kraan aan en langzaam maar zeker voel ik hoe mijn spieren en mijn hoofd zich ontspannen. Mijn accu is na anderhalf uur weer vol. Mijn hoofd is weer fris en met frisse inzichten ga ik de nieuwe week in.

Nu zul je misschien ook zeggen: ‘Je hebt het over inclusiviteit, maar deze column heeft nog geen ingesproken versie! Hoe zit dat? Door tijdgebrek lukte het helaas niet deze op tijd aan te leveren. Maar vanaf nu ga ik al bij columns bij Zin in Koffie ook beschikbaar maken middels een audioversie. Dus, mijn volgende column zal hartstikke inclusief worden!