Joy MoonenIedere twee weken schrijft Joy een column hier op Zin in Koffie. Hiermee geeft ze een inkijkje in haar leven als anderswerkendlijf-expert. Want in het leven van iemand met een beperking kom je dingen tegen die de meesten van ons nooit hebben of zullen ervaren. Maar je komt ook veel dingen tegen die we wel allemaal kennen.
Denk aan afwijzing, we kennen het allemaal. Het is een universeel onderwerp waar we allemaal weleens mee te maken krijgen of hebben gehad. Hoe ga je daarmee om? Joy wil graag een podcast produceren. In haar zoektocht naar partners, die haar hierbij gaan ondersteunen, is afwijzing iets wat al meerdere keren is langsgekomen. Toch is opgeven geen optie. Lukt het haar dit keer dan eindelijk om die partner te vinden?
Eénpersoonsmaaltijden
In de opening van de voordeur zwaai ik John uit. Het is 21.00 uur en alweer donker. Daar gaat hij naar Frankrijk, met een bus vol materialen en Luna om hem gezelschap te houden. Ik heb mij nu goed voorbereid om een kleine week alleen te zijn.
De broodrooster en het zoutbeleg staan op de aanrecht. Een koekenpan en een steelpannetje staan op de kookplaat. “Zo kun je een eitje koken of bakken”, zei John. “Ja normaal doe jij dat”, lachte ik. “Daarom kun je normaal gesproken niet bij de pannen, de broodrooster en het beleg”, antwoordde John droogjes, toen we de dingen samen aan het klaarzetten waren. Vanavond hebben we samen nog een warme maaltijd gegeten. Voor de komende dagen zitten er éénpersoonsmaaltijden in de vriezer.
Nachtvlinder
Ik zet een grote kop thee en nestel mij voor de televisie. Ik check bij drie streamingdiensten wat ik in mijn favorieten heb staan. Mijn hoofd gaat tegelijkertijd aan de gang met een planning. Hetzelfde geldt voor een aantal podcasts. “Ik wil ook nog schrijven”, zeg ik hardop. Ik koppel hier direct een actie aan. Nu John weg is, maak ik de grote tafel leeg. Ik pak een vaatdoekje en een schoonmaakspray en verwen de tafel met een poetsbeurt. Daarna rij ik naar mijn werkkamer en neem ik mijn laptop en tablet mee naar de woonkamer.
Mijn theeglas schenk ik nog eens vol uit de thermosfles die in de keuken staat. Mijn glas zet ik naast de laptop op de tafel. Ik schakel van de tv naar de streamingdienst en dan naar een podcast, pak de pot met dropjes van de salontafel, zet deze naast mijn kop thee en installeer mezelf achter de laptop. Langzaam verschijnen er steeds meer letters op het witte vel dat op mijn laptop te zien is. Voordat ik het weet is het alweer 00:30 uur.
“Helemaal ongelijk kan ik ze niet geven”, zeg ik hardop. Mijn hoofd beaamt dit voorzichtig. Maar balen is het wel!
Vol hoofd
Slapen lukt niet. Het bed is koud. Mijn hoofd loopt over met allerlei zaken waar nog actie op moet worden ondernomen. Je dient die drie offertes voor de training nog te bekijken, eind deze week heb je dat overleg, je hebt nog een aantal mailtjes waarvan de afzenders nog een antwoord verwachten én je dient nog een aantal mensen te bellen, die staan in je notities.
O ja, één dezer dagen krijg je waarschijnlijk bericht van Amac Nederland of ze de eerste partner van je podcast willen zijn. “Jaaah”, mopper ik tegen mezelf: “Ik weet het. Hou nou maar op!” Ik besluit om liggend alvast te beginnen aan een serie die John toch niks vindt, maar ik wel. Het einde van de eerste aflevering krijg ik al niet meer mee. Ik ben eindelijk in slaap gevallen.
Rustig wakker worden
Als ik de volgende ochtend wakker schrik is deze al bijna voorbij! Mijn lijf voelt alsof ik de nacht ervoor ben gaan stappen. Mijn hart giechelt: “Dat is al heel lang geleden dat ik ben gaan stappen.” In mijn joggingbroek en pantoffels rij ik de kamer in. De kat kijkt me verbaast aan. “Waar bleef je nou?” vraagt hij geluidloos. “Jij melk, ik koffie goed?”
Tien minuten later geniet ik met kleine slokjes van het bruine goud. Mijn ogen vinden het pak met koekjes. Ik kan het niet laten. Als mijn kop koffie en koekje op zijn, begin ik aan de tweede fase. Na het vocht komt het maal. Voor mij een bakje yoghurt met muesli. Voor de kat een bakje met brokjes. Mijn favoriete playlist klinkt alweer door de kamer.
Afwijzing is nooit leuk
Ik doe de afwas, ruim op, maak weer koffie en als deze weer op is, is er weer een uur voorbij. Wat gaat de tijd toch snel, denk ik. “En dan te bedenken dat bij jou dingen drie keer zo lang duren, met dat anderswerkendelijf van je”, zegt mijn hoofd eerlijk. Ik ga aan de tafel zitten en open mijn laptop. Dan open ik het mailprogramma, waarop er een rits aan mails binnenkomt. Merendeel is reclame. Toch zitten er een paar bekende namen tussen.
Bij eentje maak mijn hart een sprongetje. Ik ga rechtop zitten, zet me schrap, open het mailtje en lees: “Hoi Joy, sorry voor mijn late reactie. We hebben overleg gehad. Helaas heb ik mijn collega’s niet kunnen overtuigen. We vinden het een te groot risico, je bent nog niet bekend genoeg. Daardoor zien we niet hoe we de investering terug kunnen verdienen. Laten we kijken wat je blogs gaan doen.”
Doorgaan
Ik laat de boodschap even op me inwerken. Bij slecht nieuws heb ik geleerd heel praktisch te denken en te doen. Ik adem diep in en weer uit. “Helemaal ongelijk kan ik ze niet geven”, zeg ik hardop. Mijn hoofd beaamt dit voorzichtig. Maar balen is het wel! Ik lach flauwtjes. Op dat moment hoor ik Maan “I won’t give up!” door de boxen zingen. De woorden geven me weer moed. Ik stuur mijn teamleden een kort en krachtig bericht, waarbij ik afsluit met de Nederlandse vertaling van Maan’s woorden. Dezen worden beantwoord met duimen en hartjes.
Wil je meer lezen van Joy?
Joy Moonen heeft meerdere boeken geschreven. Van inspirerende boeken over haar leven, tot kinderboekjes die haar jeugd beschrijven.
De kracht van mijn onmacht
Auteur: Joy Moonen
Uitgeverij: Empowermij.com
EAN: 9789079872039
Francien Griffioen
Charlotte Martijn
Asjha van den Akker