Ik ga op vakantie en neem mee…mijn rolstoel en een oplader

Als Joy Moonen op vakantie gaat is dat in principe niet anders dan iedere andere vakantie, behalve dat ze een extra oplader meeneemt.

John en ik zijn beiden zelfstandig ondernemer. Toen onze dochter nog de leeftijd had dat ze schoolvakanties had, waren we daar natuurlijk aan gebonden. Van huis uit ging ik niet met mijn familie op vakantie.

Bij ons werd altijd gewerkt en een dagje van de zon genieten in de tuin was al een hele luxe. John daarentegen was wel regelmatig met zijn ouders en broer op vakantie geweest.

Slechte vakantieherinneringen

Vanuit de instelling waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht ben ik wel een paar keer op vakantie geweest. Ik vond dat verschrikkelijk. Ik vond en vind het niet erg om ergens bij te horen, maar de keuze waar ik dan wel of niet bij hoor wil ik zelf maken. En, op dat moment werd die keuze voor mij gemaakt.

Als ik in mijn eentje was kon ik de blikken van mensen op mijn verschijning nog wel ontwijken of ontwapenen, maar met zes anderen was dit onmogelijk. De “Ach gossie’s” die (on)hoorbaar uitgesproken werden wanneer we op een terrasje zaten, maakten dat ik hier absoluut niet van genoot. Mijn reisgenoten leken hier geen last van te hebben. “Zo kijken mensen nou eenmaal naar ons Joy, maak je toch niet zo druk.”  Ik zei dan niets. Ik wist dat mijn tijd nog wel zou komen.

Eerste keer samen op vakantie

Toen ik John leerde kennen en wij een uitnodiging voor een bruiloft op Ameland kregen, vond John dit de uitgelezen kans om voor het eerst samen te gaan kamperen. Ik zal eerlijk bekennen dat ik daar twintig jaar geleden nog best moeite mee had. John zag het al helemaal voor zich: een tent, een chemisch toilet, twee gaspitten, de kampeer-pannen van zijn ouders, een reservering op een camping op het eiland en gaan.

Ik was alleen aan het bedenkende hoe ik me in deze situatie kon redden. Los van de kou, de beestjes en de o zo bekende toiletrol taferelen. Het leek me niets. Mijn lief werd er gelukkig van en mijn vriendin verwachtte ons op haar bruiloft. Deze twee feiten wogen zwaarder dan al mijn bedenkingen. Ik had een paar dagen nodig om mij over te geven aan de lichamelijke afhankelijkheid waar ik mee te maken kreeg. John werd nu ook mijn assistent. Samen spraken we af dit maximaal drie weken te doen. We begonnen met ruim een week waarin we genoten van een bruiloft en elkaar.

We realiseerde ons heel goed wat er over ons als gezin gezegd werd. Dat hoefde we soms niet eens te raden, dat werd letterlijk in ons gezicht gezegd

Op vakantie met het gezin

Toen we ouders werden besloten we dat we, vanaf het moment onze dochter naar school ging, één keer per jaar op vakantie zouden gaan. Hier werkten we letterlijk en figuurlijk naartoe. We leerden met elkaar samenwerken, ieder had een taak. We bespraken wat we dienden voor te bereiden. Ik ging in de telefoon en mail hangen. John bedacht praktische dingen: een keuken op een rail die we in onze bus konden monteren en demonteren. Een speelmeubel voor in de roze tent van onze dochter. En, een ombouw om het chemisch toilet, zodat ik me kon vasthouden. Ik had de taak om het overzicht van het ritme van de dagen te bewaken.

John had de uitvoerende taak. We realiseerde ons heel goed wat er over ons als gezin gezegd werd. Dat hoefde we soms niet eens te raden, dat werd letterlijk in ons gezicht gezegd: “Respect hoor dat je dat allemaal doet voor je vrouw en dan hebben jullie ook nog een kind, ze heeft zeker een ongeluk gehad.” Zeiden mensen in het voorbijgaan. Soms gingen we in gesprek, soms lieten we het zo. Andere campinggasten observeerden ons en zagen dat er een bepaald evenwicht tussen ons was. Uiteraard hebben we ook menig lastig en mooi gesprek tijdens de vakantie gehad, juist omdat je zo dicht op elkaar zit. Het evenwicht in de taakverdeling is er nu nog, de mooie gesprekken ook.

Onze vakantie van nu

Toen onze dochter 16 werd zijn John en ik bewust gaan nadenken over wat we samen zouden willen als ons meisje uit huis zou zijn. Ze was al heel zelfbewust en wist wat ze wilde. Dat ze geen thuisblijver zou zijn was voor ons al zeker. En jawel, op haar 19e vertrok ze in haar uppie naar een surfresort op Bali. Op haar 20e woonde ze in een studentenhuis in Nijmegen. Nu konden we onze eigen vakantie weer plannen wanner we dat wilden. John en ik hadden in al die jaren kamperen ons hart verloren aan Frankrijk. De rust. De ruimte. De zon en land- in plaats van zeeklimaat deed ons goed.

Toen we dan ook de kans kregen om een Tiny House te ontwerpen en te bouwen hebben we die kans met vier handen aangegrepen. John bouwt, ik zorg voor de financiën en samen genieten we. Ons Tiny House heeft een jaar op een camping gestaan voordat we door vrienden, die al jaren in Frankrijk wonen, de tip kregen om een kleine boerderij met grond te kopen. “Als je zo handig bent, kun je voor een relatief laag bedrag een mooi klus huis/boerderij vinden.” En nu staat ons Tiny House voor het tweede jaar op eigen grond.

Als we er zijn, ontvangen we regelmatig familie en vrienden. Als je accepteert dat vier uur klussen voor John en vier uur achter de laptop zitten voor mij genoeg is op een dag,  dan hebben we ook hier evenwicht tussen werk en vakantie gevonden. En, onze dochter maakt ook dit jaar weer een tussenstop in Frankrijk.

Wil je meer lezen van Joy?

Joy Moonen heeft meerdere boeken geschreven. Van inspirerende boeken over haar leven, tot kinderboekjes die haar jeugd beschrijven.

De Kracht van Mijn Onmacht boekcover

De kracht van mijn onmacht

Auteur: Joy Moonen
Uitgeverij: Empowermij.com
EAN: 9789079872039

Dit vind je misschien ook leuk
Bijen in de achtertuin
Lees verder

De zingende muur vol bijen

Als vrouw uit de stad krijgt Asjha lichte paniek van bijen in haar achtertuin in Frankrijk. Vooral als het een hele muur vol betreft.