Als rolstoelgebruiker naar het Circustheater Scheveningen

Is het een gunst?

Mensen hebben niet in de gaten wat voor gevoel dit geeft. Stel je voor bij het bestellen van een ticket wordt gevraagd of je rood, blond of bruin haar hebt. Je moet dit aangeven anders kun je je ticket niet afrekenen. Vervolgens kom je op de dag van de voorstelling de zaal binnen en wordt je op basis van je haarkleur geselecteerd en mag je op het daarvoor bestemde deel in de zaal plaatsnemen. Dat is wat ik regelmatig voel, op basis van de rolstoel waarmee ik mij door mijn leven heen beweeg. De voorzieningen die in dit geval in een theater geboden worden, worden gecommuniceerd als zijnde een gunst. Wij hebben ook aan jou gedacht.

En juist het kleine woordje ‘ook’ dat zou ik zo graag willen laten verdwijnen. Dat woord staat voor mij, in deze, voor: extra, uitzondering en ongelijkwaardigheid. “Ja, maar mensen moeten toch rekening met je houden?” hoor ik mijn broer zeggen, terwijl ik dit met hem bespreek. “Ja, maar het is de manier waarop”, antwoord ik. “Dan wordt het hoog tijd dat je ook in de theaterwereld je kennis gaat delen.” Ik voelde het gevoel van trots door deze woorden heen klinken. “Bestel die kaartjes, de rest laat je maar even los”, aldus mijn broer. Ik volg z’n raad op.

Kaarten bestellen

Ik zoek het nummer op. Na even in de wachtrij te hebben gestaan, klinkt een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn. “Goedemiddag wat kan ik voor u doen?” “Ik wil graag drie kaartjes voor Frozen reserveren. Ik zit zelf in een rolstoel en wil daar nog twee kaartjes bij voor mijn man en onze dochter.” De stilte spreekt boekdelen. “Uw man én uw dochter, zegt u?” “Ja” bevestig ik. “Naast een rolstoelgebruiker mag ik één begeleider zetten. Die ander moet op een andere plek in de zaal.” De boodschap wordt als een boodschappenlijstje opgelezen. Feitelijk en zonder enige empathie. Hier heb ik al ervaring mee dus het raakt me niet meer.

“Dat is mij bekend. Ik zou dan ook graag met u kijken of er mogelijkheden zijn om mijn man en dochter vlakbij mij een plek te geven, zodat we met elkaar van de mooie voorstelling kunnen genieten. Mijn neutrale toon deed haar werk, de telefoniste ging meedenken. “Ik ben op de plattegrond aan het kijken… Hier heb ik een rolstoelplaats met twee zitplaatsen er precies naast.” “Dat is prima!” zeg ik. “Dan boek ik deze plaatsen voor u.” “Dank voor het meedenken.” Het gesprek is ten einde. Ik stuur een bericht in de familie-app: De kaartjes voor Frozen zijn besteld. Van onze dochter verschijnt een hartje en van John een duimpje.