Ik zit langs de bank en de tv vertelt mij dat het nu echt tijd is om mijn laptop weg te leggen. “Vandaag in Shownieuws…” Ik voeg de daad bij het woord en leg mijn laptop op de bank. Ik neem een slok drinken dat al een tijdje onaangeroerd op het tafeltje naast mij staat. Kijkend naar het programma gaat mijn ’werk-hoofd’ langzaam uit.
“Ik heb hem al op Broadway gezien, echt geweldig! Zo fijn dat deze musical nu ook bij ons te zien is…” Ik geniet van het enthousiasme waarmee musicaldeskundige Eline de Ruig over deze musical spreekt. Ik kijk naar de beelden. “Daar wil ik wel heen!” zeg ik hardop. “Ik ga graag mee,” glimlacht John meteen. “Als man of begeleider?” zegt hij er nog bij met een lieflijke blik. Snel pak ik mijn telefoon en dicteer zachtjes een appje naar onze dochter: “Vind je het leuk om mee te gaan naar Frozen de Musical?” vrij snel komt het antwoord: “Ja leuk!”
Knoop in mijn buik
De volgende dag bezoek ik tussen mijn werkzaamheden door de site van Frozen. Ik voel dat er een kleine knoop in mijn buik is gaan zitten. Ik scan de tekst op de eerste pagina. Met mijn cursor ga ik naar de ticketpagina. Weer lees ik de tekst. Ik zucht. Er is nog niets veranderd, concludeert mijn hoofd. Voor mij heb ik de lijst met data en daarachter de knop waarmee de rang en stoelen kunnen worden geselecteerd. Laten we het proberen. Ik druk erop. De verleiding is groot om ‘gewoon’ kaartje te bestellen, maar ik weet dat ik moet bellen om een rolstoelplaats te reserveren.
Ik scroll naar beneden en zie staan; rolstoelgebruikers zijn bij ons van harte welkom! Tot mijn grote genoegen zie ik dat er tegenwoordig brede stoelen zijn, dat er voor slechthorenden geluidsversterking is, dat er hulphonden en blindengeleidehonden zijn toegestaan in het theater én dat de voorstelling met audiodescriptie is te volgen. Audiodescriptie is gesproken tekst die tussen de dialogen vertelt wat er gebeurt. Dit alles is uitsluitend telefonisch te reserveren en GRATIS af te halen in de foyer van het theater! Geweldige ontwikkelingen als je het me zo op de vrouw af vraagt, maar dat uitroepteken en de hoofdletters in deze mededeling doen mij een boel.
'Ik zit zelf in een rolstoel en wil daar nog twee kaartjes bij voor mijn man en onze dochter.' De stilte spreekt boekdelen. 'Uw man én uw dochter, zegt u?'
Is het een gunst?
Mensen hebben niet in de gaten wat voor gevoel dit geeft. Stel je voor bij het bestellen van een ticket wordt gevraagd of je rood, blond of bruin haar hebt. Je moet dit aangeven anders kun je je ticket niet afrekenen. Vervolgens kom je op de dag van de voorstelling de zaal binnen en wordt je op basis van je haarkleur geselecteerd en mag je op het daarvoor bestemde deel in de zaal plaatsnemen. Dat is wat ik regelmatig voel, op basis van de rolstoel waarmee ik mij door mijn leven heen beweeg. De voorzieningen die in dit geval in een theater geboden worden, worden gecommuniceerd als zijnde een gunst. Wij hebben ook aan jou gedacht.
En juist het kleine woordje ‘ook’ dat zou ik zo graag willen laten verdwijnen. Dat woord staat voor mij, in deze, voor: extra, uitzondering en ongelijkwaardigheid. “Ja, maar mensen moeten toch rekening met je houden?” hoor ik mijn broer zeggen, terwijl ik dit met hem bespreek. “Ja, maar het is de manier waarop”, antwoord ik. “Dan wordt het hoog tijd dat je ook in de theaterwereld je kennis gaat delen.” Ik voelde het gevoel van trots door deze woorden heen klinken. “Bestel die kaartjes, de rest laat je maar even los”, aldus mijn broer. Ik volg z’n raad op.
Kaarten bestellen
Ik zoek het nummer op. Na even in de wachtrij te hebben gestaan, klinkt een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn. “Goedemiddag wat kan ik voor u doen?” “Ik wil graag drie kaartjes voor Frozen reserveren. Ik zit zelf in een rolstoel en wil daar nog twee kaartjes bij voor mijn man en onze dochter.” De stilte spreekt boekdelen. “Uw man én uw dochter, zegt u?” “Ja” bevestig ik. “Naast een rolstoelgebruiker mag ik één begeleider zetten. Die ander moet op een andere plek in de zaal.” De boodschap wordt als een boodschappenlijstje opgelezen. Feitelijk en zonder enige empathie. Hier heb ik al ervaring mee dus het raakt me niet meer.
“Dat is mij bekend. Ik zou dan ook graag met u kijken of er mogelijkheden zijn om mijn man en dochter vlakbij mij een plek te geven, zodat we met elkaar van de mooie voorstelling kunnen genieten. Mijn neutrale toon deed haar werk, de telefoniste ging meedenken. “Ik ben op de plattegrond aan het kijken… Hier heb ik een rolstoelplaats met twee zitplaatsen er precies naast.” “Dat is prima!” zeg ik. “Dan boek ik deze plaatsen voor u.” “Dank voor het meedenken.” Het gesprek is ten einde. Ik stuur een bericht in de familie-app: De kaartjes voor Frozen zijn besteld. Van onze dochter verschijnt een hartje en van John een duimpje.
Wil je meer lezen van Joy?
Joy Moonen heeft meerdere boeken geschreven. Van inspirerende boeken over haar leven, tot kinderboekjes die haar jeugd beschrijven.
De kracht van mijn onmacht
Auteur: Joy Moonen
Uitgeverij: Empowermij.com
EAN: 9789079872039
Tags
Joy Moonen
Joy Moonen kwam zwaar spastisch ter wereld en zit in een rolstoel. Maar, dit heeft haar nooit tegengehouden om een 'normaal' leven te leiden. Ze is ondernemer, echtgenoot én moeder. Bij Zin in Koffie schrijft ze over de uitdagingen in haar leven en hoe ze daarmee omgaat.