Arty, een historische roman – hoofdstuk 15: “Ik wil gillen van de pijn, maar doe het niet”

Met een klap slaat de voordeur dicht. Ik schuif de vitrage voor het raam op de overloop een stukje opzij. Verhooft kijkt gelukkig niet omhoog, ik gniffel in mezelf: waarom zou hij ook? Gauw ga ik de rookkamer in en draai het elektrische licht aan. Na die kus was ik hier weggevlucht, Verhooft zal vast niet geweten hebben wat hij daarvan moest denken. Met mijn handen tegen mijn oren was ik de trap naar mijn kamer op gehold, alsof dat wat hielp. De hele nacht had ik alleen maar liggen draaien; zodra ik in mijn ogen sloot zag ik Verhoofts gezicht weer voor me – voelde ik zijn mond op de mijne.

Het bezoek aan moeder had me goed gedaan: zij had zonder dat ze het wist de dingen voor mij weer op orde gebracht door haar instemming met de lessen van Verhooft. Zolang ik het maar als een liefhebberij bleef zien. En wat maakt mij het uit hoe ik teken of schilder, als liefhebberij of niet, zolang ik het maar doe! Haar schobbejakken had ik letterlijk voor me gezien, zelfs zo dat ik ze zeker ga schilderen, maar Verhooft zat daar niet tussen. Natuurlijk moet het wel bij die ene kus blijven.

Maar nu wil ik door met Madame. Terwijl ik haar van de ezel pak, gaan mijn ogen weer naar de dame in de hoek. Ik zet Madame terug en loop naar de dame, de passpiegel neem ik van achter de tafel mee. De spiegel zet ik naast de dame. Ik kijk naar haar dichte navel, de draaiing van haar heupen, haar tegen elkaar gedrukte benen. De loop van haar spieren. Met één hand trek ik mijn jurk en onderhemd omhoog, met de andere maak ik de strikjes los aan weerskanten van mijn onderbroek en schuif die een beetje omlaag. In de spiegel vergelijk ik mijn navel met die van haar. Nu wil ik ook zien of mijn benen en spieren in dezelfde stand heel anders zijn dan die van haar, net zoals – of misschien vooral – mijn borsten en tepels. Mijn onderbroek is tot op mijn enkels gezakt. Dit wordt niks zo. Mijn schoenen trap ik uit, mijn kleren belanden ernaast. Ik doe de houding van de dame tegenover mij na, geen moment haal ik mijn ogen van mijn spieren af, niets wil ik missen van wat daar beweegt en welke spanning dit oplevert.

“Hm, lang niet gek,” hoor ik achter me. In de spiegel zie ik Verhooft op me afkomen. Het enige bedekte aan mij is mijn mond, omdat ik mijn hand daar tegenaan heb geslagen. Hij staat achter me. Met gestrekte wijsvinger wijst hij over mijn schouder naar mijn navel. “Net zo keurig als die van haar.” Ik zie zijn hand voor mijn borsten langs omhoog, naar mijn knot gaan. “Waarom niet zo? We hebben bijna dezelfde kleur, zie je dat.” Zijn donkerblonde haren krullen over mijn lokken die nu steil over mijn schouders vallen. “En zo.” De toppen van zijn wijsvingers strelen mijn tepels. “Of…” 

Hij draait me aan mijn schouders om en kust me zonder omwegen op mijn mond. Nat, warm en zacht glijdt zijn tong om de mijne. Ik proef de geur die ik ruik als hij thuiskomt van de academie. Voel zijn handen over mijn rug, mijn borsten, terug naar mijn rug, naar mijn billen. Tussen mijn benen. Ik voel alleen nog maar, ik wil alleen nog maar dat hij vooral doorgaat. Met een ruk trekt hij me met zich mee op de grond. We liggen naast een lege fles, zie ik als ik mijn hoofd naar rechts gooi. Zijn vinger glijdt in me.