Arty, een historische roman – hoofdstuk 22: “Dit ben jij!”

‘Ik ben je. Zoals gezegd, we hebben het er nog wel eens over. Jij hebt niet de tram genomen om hier over vrouwenpraatjes te komen vertellen, nietwaar?’ Hij staat op en zwaait met zijn hand dat ik hetzelfde moet doen. ‘Hier werk ik meestal. Veel meer dan thuis vind ik hier de rust. Vroeger ging mijn vrouw vaak mee, maar dat doet ze al tijden niet meer. Dit huis is van haar familie. Was, om precies te zijn. Nu is het van ons.’  Mijn vrouw en ons.

‘Dat kan ik me goed voorstellen, dat u hier zo fijn werkt. Je, dat jij hier zo fijn werkt.’ Hij loopt naar een van de vrouwelijke beelden, het enige zonder hoofd. ‘Herken je dit?’ Wijdbeens, met zijn handen in zijn zij, kijkt hij me uitdagend aan.

Ik kraak mijn hersenen over waar ik dat beeld van zou moeten kennen. Misschien dat het wereldberoemd is en ik dat weer eens niet weet? ‘Ja natuurlijk, het komt me heel bekend voor, maar ik weet even niet waarvan precies.’ ‘Als lid van de vrouwenclub had je het moeten kennen, het is een strijdbaar beeld, symbool van de goede zaak.’ ‘O ja, nu je het zegt weet ik het weer!’ ‘Ja toch? Dit symbool is ongetwijfeld door velen bewonderd.’ ‘Jaaa, natuurlijk.’ De bulderlach is er weer. ‘Je ziet het echt niet, hè? Dit ben jij!’ ‘Ik?’

‘Ik heb je iets anders opgezet, niet precies in de houding die je aannam voor de spiegel in mijn rookkamer. Maar jouw lichaam, dat móest ik maken. Dan ben je bij me, als ik hier ben. In Amsterdam heb ik jouw Madame. Zo ben je altijd bij me, of ik nou thuis ben of hier, begrijp je.’ ‘Hier zonder hoofd.’ Het is het enige wat me te binnen schiet. ‘Hier ga jij je hoofd verliezen. Aan de kunst, wel te verstaan. Hoor je, hier ga jij je hoofd verliezen. Figuurlijk natuurlijk!’ Hij slaat zijn handen voor zijn borst ineen. ‘Maar goed, wat gaan we doen? Wijn! Jij ook een glaasje?’ Zonder mijn antwoord af te wachten is hij met vier grote passen bij het aanrecht en pakt daar een fles rode wijn en twee glazen. De glazen geeft hij aan mij. ‘Houd eens vast. En blijf zo staan, blijf kijken naar jezelf, dan schenk ik ons in. Ik schenk in en jij blijft voor je uitkijken. Niet bewegen, denk erom!’

Hij vult de glazen, ik voel zijn blik onafgebroken op mijn linkerwang gloeien. Hij doet een paar stappen naar achteren en zet de fles naast zich neer.