Joy MoonenIk word wakker door het zachte, vrolijke deuntje van mijn telefoon. Ik pak deze onder mijn kussen vandaan, druk op ‘stop’ en glimlach om de melding die de wekker geeft: Goedemorgen lieverd!
Ik draai me op mijn rug en pak de triangel die boven mijn hoofd hangt. Trek mij op, sla het dekbed terug, houd met één hand de triangel vast, om met de ander één van de spijlen van het kopschot te pakken om rechtop te gaan zitten. Nu kan ik mijn benen uit bed zwaaien en vinden mijn voeten de voetenplank. Ik zet één hand op de armleuning en de ander op het matras en schuif mijn rolstoel in.
NS assistentie
Eerst maar naar de badkamer. Op het toilet hangen mijn voeten los van de grond. Ideaal om mijn broek, sokken en schoenen aan te doen. Ik ga weer in mijn stoel zitten en trek mijn bovenkleding aan. Ik rij naar de wasbak, waar ook een spiegel op een standaard staat te pronken. Kijkend naar mijn spiegelbeeld, voel ik een lichte zucht ontsnappen door de geleverde inspanning.
Nu pak ik weer mijn telefoon en zoek in mijn contactlijst naar ’NS assistentie’. Ik druk op een paar toetsen, de laatste was de speaker. Ja hoor, ik hoor het bekende bandje weer spelen, terwijl ik mijn blouse rechttrek en het kraagje van mijn jasje omvouw. Ondertussen pak ik de handdoek die naast de wasbak ligt. Ik trakteer mijn nog slaperige hoofd op een plens koud water, poets mijn tanden, terwijl mijn gezicht rustig wacht op een crèmepje en wat make-up. “Zo, we zijn er weer klaar voor!” hoor ik mezelf zeggen. John en onze hond Luna hoor ik nu opstaan. Hij steekt even z’n hoofd om de hoek. “Goedemorgen! Zin in koffie? En wat wil je meenemen, laptop of tablet?” Bij de laatste knik ik.
Nieuwe mensen
Na lang wachten klinkt opeens een stem uit mijn telefoon: “Goedemorgen wat kan ik voor u doen?” John sluit de deur. Ik hoor hem naar de keuken lopen, gevolgd door onze teckel. “Goedemorgen, met Joy Moonen, ik wil graag assistentie aanvragen met de trein voor vandaag”, antwoord ik. “Dat kan. Mag ik u geboortedatum? U reist met een elektrische rolstoel?” “Ja, dat zal ook niet veranderen.” moppert mijn hoofd.
Er zijn al genoeg telefonisten die mij deze vraag niet meer stellen, omdat ze dat wel weten. Even twijfel ik dan ook deze gedachte voor de zoveelste keer te delen. Ik doe het niet. In plaats daarvan vraag ik: “Jou heb ik volgens mij nog nooit eerder aan de lijn gehad, ben je nieuw?” “Dat klopt!” zegt de stem verrast. “Hoe laat wilt u reizen? Wilt u ook de terugreis meteen boeken?”
Mijn moeder zij altijd; kijken doen de mensen toch wel, zorg jij er dus maar voor dat ze nog een keer kijken omdat je er mooi verzorgd uitziet.
Op naar m’n werk
Ik rij naar de keuken en onze Luna begroet me enthousiast. Til haar op schoot, geef eerst John een kus en daarna plant ik er eentje op het kleine hondenhoofd voor me. Vervolgens zet ik haar weer op de grond. Samen drinken John en ik een kop koffie. “Ik ga Luna even uitlaten”, zeg ik tegen John. “Wil je nog boterhammen en drinken mee?” Ik knik, trek mijn jas aan en roep Luna bij me om haar tuigje aan te trekken. Bij terugkomst staat mijn tas klaar en geeft John mij een kus terwijl hij de voordeur voor me openhoudt.
Op volle snelheid rij ik de straat uit, de bocht om en de bushalte is in zicht. Vier minuten later zwaai ik naar de buschauffeur en ga bij de middelste deuren staan. Deze gaan open en er schuift een plankje onder de bus vandaan. Ik rij naar binnen check in en ga op de plek staan waar een afbeelding van een rolstoel op de vloer staat en steek mijn duim omhoog. De bus rijdt weg. Acht minuten later stopt deze op het station. Ik verlaat de bus.
Obstakels bij het station
Ja hoor, de elektrisch deur naar het station gaat weer niet open. Terwijl ik andere mensen door de voor mij veel te smalle draaideuren zie gaan, kijk ik om me heen. Mijn ogen vinden een ‘slachtoffer’ en mijn mond opent zich: “Goedemorgen, zou je de deur voor me open willen houden?” “Euh, ja hoor.” “Bedankt”, zeg ik vriendelijk. Ik rij de stationswinkel binnen en met een glimlach meld ik me bij één van de medewerkers.
“Goedemorgen, mevrouw Moonen! Ik geef aan mijn collega op het perron door dat u er bent en naar boven komt. Als ik uit de lift kom zie ik in de verte iemand in een geel hesje met een groot ‘opgevouwen’ plateau staan. O jee, deze kennen we niet, constateert mijn hoofd. “Dag mevrouw. Gaat u gezellig winkelen in Utrecht? Het is mooi weer vandaag!” De toon waarmee dit gezegd wordt doen mijn nekharen overeind staan.
Nee, ik ben anders dan anderen
Ik haal diep adem en zeg fijntjes: ”Nee ik ga naar mijn werk.” “Naar uw werk??? Wat voor werk doet u dan?” “Ik ben anderswerkendlijf expert en projectleider. Ik leer mensen dat er verschillen zijn tussen mensen die handicaps hebben en hoe je daarmee omgaat.” Ik schiet deze woorden af. Bij “Wat leuk” schiet ik nog een paar laatste woorden af. “Daar word ik voor betaald. Jij wordt neem ik aan ook betaald voor wat je nu staat te doen?!” Er komt geen reactie. De trein komt eraan. We zoeken de juiste deur, het plateau wordt uitgelegd en ik rij de trein in, waarbij ik een zwaar onder de indruk zijnde persoon op het perron achterlaat.
‘Daar word ik nu zo moe van, verdrietig bijna’ verbetert mijn hoofd. De beste man zal het ongetwijfeld heel goed bedoelen, maar het is vaak zo frustrerend om niet als ‘normaal’ gezien te worden. Waarom denkt iemand meteen dat ik wel zal gaan winkelen als ik met de trein ergens naartoe ga? En waarom is het zo verbazend dat ik, net als iedereen in dezelfde trein, gewoon naar m’n werk ga? Er is dus nog veel werk aan de winkel denk ik maar bij mezelf. De trein vervolgt z’n weg richting Utrecht.
Aangekomen in Utrecht ga ik drie haltes met de metro en tien minuten later word ik hartelijk begroet door mijn collega’s. De dag is weer begonnen.
Wil je meer lezen van Joy?
Joy Moonen heeft meerdere boeken geschreven. Van inspirerende boeken over haar leven, tot kinderboekjes die haar jeugd beschrijven.
De kracht van mijn onmacht
Auteur: Joy Moonen
Uitgeverij: Empowermij.com
EAN: 9789079872039
Francien Griffioen
Charlotte Martijn
Asjha van den Akker
Marleen Brekelmans
Dorothé Schellekens
Henriëtte de Smet