Joy MoonenEr komt een Whatsapp-bericht binnen. “Hi Joy, ik ben betrokken bij een project waarbij een gebouw een andere bestemming krijgt. Mag ik jouw nummer doorgeven om te adviseren over een rolstoeltoegankelijk toilet?” Ik druk mijn microfoontje in naast het toetsenbord op mijn telefoon en dicteer: ”Ja hoor!” Ik kom altijd veel beperkende factoren tegen in gebouwen, dus als ik vanaf de start kan meekijken en advies geven ben ik daar blij mee. Er komt vrijwel direct een duimpje terug.
Toen John en ik die avond met ieder een koffie, onze serie zaten te bingen kreeg ik een appje van een vriendin van. “Hotel is geregeld, vrijdagmiddag alleen nog even een triangel voor achter het bed bij de leverancier ophalen. De kamer is wel op de eerste verdieping.” Zonder na te denken stuur ik een smiley die knipoogt en het bericht: “Hopen dat er geen brand uitbreekt.” Met een flauw glimlachje dacht ik terug aan ons eerste weekendje weg, dat was vorig jaar zomer. Bij één van onze overleggen had ze gezegd: “Ik wil graag een weekendje met je naar Friesland. Daar hebben ze een hotel dat aangepaste kamers heeft en heerlijk eten. We kunnen dan ook naar een museum.” Ik zag een twinkeling in haar ogen. Ik kreeg het benauwd bij de gedachte. Wat verstaat dat leuke hotel precies onder ‘aangepast’? Ik zei maar niets.
Mijn eigen bed
Thuis heb ik alle aanpassingen om mezelf te redden. Een beugel links en rechts van het toilet. Het toilet hangt op de gewenste hoogte. Twee trolleys waar mijn onderkleding, sokken en schoenen in zitten. Ik zorg ook, voordat ik op het toilet ga zitten, dat een broek binnen handbereik ligt. En, natuurlijk de triangel om mij in en uit bed te assisteren. Daarbij kan ik met mijn stoel met een voorwiel onder ons bed, waardoor mijn stoel strak tegen de bedrand staat.
Zo kan ik zonder moeite veilig mijn bed in schuiven. ‘Aangepast’ in openbare ruimtes is een ruim begrip. Uit ervaring weet ik ook dat de uitvoering van dit begrip heel verschillend is. “Als je mij vertelt wat je nodig hebt, dan ga ik dat regelen.” Ik nam een besluit. Ik ga deze uitdaging aan! Ik deelde wat ik nodig had en gaf haar mijn vertrouwen. Ik weet dat dit niet je voorkeur heeft, maar mochten de aanpassingen niet op orde zijn, kan je vriendin je altijd helpen, zei ik tegen mezelf. Ik voelde een zucht ontsnappen. Mijn vriendin knikte bemoedigend.
Ik keek naar mijn spiegelbeeld en toen…toen kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Mijn vriendin liep haastig naar me toe. Ze pakte me vast. “Daarom wil ik dit dus niet”, snikte ik. “Het houdt nooit op!"
Met een beperking naar een hotel
Toen we destijds bij het hotel in Friesland aankwamen werden we beiden hartelijk ontvangen. Er werd zowel met mijn vriendin én met mij gecommuniceerd. Dat deed mij goed, want dat is zeker niet altijd het geval. Ik ontspande me. “Vanavond is het restaurant vol. Zal ik voor morgen reserveren? Hier is u keycard, de kamer is hier de gang in. Op de begane grond.” Dat stelde me gerust en mijn ademhaling werd onbewust ook rustiger. We gingen de kamer binnen. Bij de eerste blik, was ik blij verrast. Breed gangpad. Ik kon onder het bureau. Ik kon met mijn stoel naast het bed, waar een triangel aan een stellage, verstopt onder het bed, hing te bungelen. “Dat ziet er goed uit”, glimlachte ik.
Met goede moed deed ik de schuifdeur van de badkamer open. Met één blik zakte dezelfde moed mij weer diep terug in de schoenen. Ik kon mijn stoel tegenover het toilet zetten en de deur kon dan ook nog dicht. Maar de beugels die ik nodig had om mij om te draaien en op te drukken om mijn broek naar beneden en omhoog te doen, zaten veel te ver van het toilet af. Mijn armen waren te kort. Ik riep mijn vriendin. “Nou jaaaa…” zei ze verbouwereerd. Samen keken we naar een zuil die in het midden achter het toilet liep tot door het plafond. Waarschijnlijk was de stortkoker hierin verwerkt. Deze zuil maakte dat de beugels zo ver van het toilet geplaatst waren.
Tranen met tuiten
“Dit moet je melden. Ik ga iemand halen”, aldus mijn vriendin. Dit hotel was een praktijklocatie voor studenten. “Even later kwam mijn vriendin met twee jonge dames in haar kielzog. Ik schoot in mijn werkhouding en liet ze zien dat ik nu niet zelfstandig op het toilet kon komen. En mijzelf aan- en uitkleden ging ook niet. Ik zag twee knikkende hoofden. Toch betwijfelde ik of ze begrepen welke impact dit op mij had. “We gaan het zeker doorgeven. De dames verlieten de kamer. “Goed gedaan” zei mijn vriendin. Ik keek naar mijn spiegelbeeld in de spiegel van de badkamer. En toen…toen kon ik mijn tranen niet meer bedwingen.
Mijn vriendin die in de kamer was blijven staan, liep haastig naar me toe. Ze pakte me vast. “Daarom wil ik dit dus niet”, snikte ik. “Het houdt nooit op. Voor mijn werk vind ik dit niet erg. Maar privé wil ik mij hier niet mee bezighouden.” Met de achterkant van mijn hand droogde ik mijn tranen. “Ik snap je schat. Sorry.” Mijn zelfmedelijden verdween direct bij dit laatste woord. “Daar hoef jij je toch geen sorry voor te zeggen”, zei ik vastberaden tergen mijn vriendin. “Daarom doe ik wat ik doe en daarom ben ik blij dat jij mijn vriendin bent.” Na een paar restaurants met treden voor de deur vonden we een klein restaurant met één hoge drempel. Deze kon mijn stoel hebben, evenals de scherpe draai die ik in het gangetje moest maken. We hebben er de hele avond gezeten. Er was een traditie geboren.
Ons tweede weekendje weg
“Ze is er.” Ik kom de kamer binnen. John pakt mijn toilettas over. “Heb je alles?” “Ik denk het wel. Het is maar één nachtje” zeg ik. John loopt mee naar de auto. Ik rij achterin en mijn vriendin zet mijn stoel vast, ik doe mijn gordel om en John zet de tassen in de auto. We rijden weg, John en Luna achterlatend. Mijn horloge trilt, Papa staat erop het schermpje. Ik pak mijn telefoon. “Hé pap!” “Je bent onderweg hoor ik.” “Ja, ik ga naar een hotel.” “Voor je werk?” “Nee voor de gezelligheid, met een vriendin. We gaan naar Wageningen.” “Voor de gezelligheid, zo dicht bij huis? Dat is toch niet handig voor jou? Voor je werk snap ik het nog, maar voor de gezelligheid.” Ik schiet in de lach.
Ik stel mijn vader gerust. Ik laat hierbij achterwegen dat we op de eerste verdieping slapen. Met een mobiele stellage, een triangel en tassen melden wij ons aan de balie van het hotel. Mijn vriendin checkt in. Bij alle informatie die ze ons geeft richt ze zich tot mijn vriendin, totdat deze zegt: ”Jij wilde nog iets weten over het brandplan toch?” Ze kijkt me aan, waarop de balie medewerkster wel naar mij moet kijken. Ik schiet in mijn professionele jas, hiermee schakel ik mijn persoonlijke gevoel wat ik hierbij krijg even uit. “Wat is het evacuatieplan?” vraag ik. “Wat bedoelt u?” Mijn vriendin wordt bij dit antwoord aangekeken. “Hoe kom ik de kamer uit als er brand uitbreekt?” De dame kijkt mij niet begrijpend aan.
Achter slot en grendel
“Is er een Evac chair?” ga ik onverstoorbaar verder. Nu wordt er van achter de balie overtuigend geknikt. “Is het dan zo goed?” “Het is tenminste iets”, reageer ik. “Kom we gaan.” Mijn vriendin en ik stappen de lift in. Op de kamer raken we gezellig in gesprek over waar we allemaal mee bezig zijn. Na een lang dineer besluit ik op bed te gaan liggen. “Ik ga kijken waar die Evac Chair is” aldus mijn vriendin. Na vijf minuten staat ze weer in de kamer, er komt stoom uit haar oren. “Ze zei bij de receptie: ‘Waarom maakt u zich zo druk?’ Ze heeft echt geen benul! De stoel staat achter slot en grendel, ik heb hem erbuiten laten zetten.” Ik moet glimlachen, dat is mijn goede vriendin, altijd betrokken. “Dan kunnen we nu rustig slapen” zeg ik. We geven elkaar een knuffel.
Wil je meer lezen van Joy?
Joy Moonen heeft meerdere boeken geschreven. Van inspirerende boeken over haar leven, tot kinderboekjes die haar jeugd beschrijven.
De kracht van mijn onmacht
Auteur: Joy Moonen
Uitgeverij: Empowermij.com
EAN: 9789079872039
Redactie
Asjha van den Akker
Charlotte Martijn
Joy Moonen
Francien Griffioen
Patrick Don
