Het huishouden kan ik zelf, ook al denken mensen van niet

Van kinds af aan heb ik er een sport van gemaakt om binnen mijn eigen lichamelijke mogelijkheden hetzelfde resultaat te bereiken als ieder ander ‘normaal’ mens. Of het nu om aankleden gaat, de boodschappen doen, óf om het huishouden. Niemand kan niks en niemand kan alles en samen kun je bijna alles.

Maar hoe doe ik dat dan precies? Het is een vraag die mij regelmatig gesteld wordt en waar ik dan op antwoord: net als ieder ander. We zijn allemaal goed in dingen én minder goed in dingen. Dat geldt ook voor mij. Dat komt niet altijd door de beperkingen waar ik mee moet leven, dat komt ook omdat ik sommige dingen gewoon óf minder goed kan, óf niet leuk vind.

Stoffen en zuigen

Het huishouden is niet mijn grootste hobby en daar ben ik ongetwijfeld niet de enige in. Ik vind het niet leuk. Het is elke dag hetzelfde, wat het ontzettend saai maakt. Het dagelijkse huishouden kan ik prima. Stof afnemen, tafel schoonmaken. Dat gaat allemaal heel makkelijk met één hand. Je dient er handigheid in te krijgen, dat geldt ook voor mensen die dingen met twee handen doen. Bij mij is het wel zo dat het wat langer duurt. En, ik moet rekening houden met wat praktische zaken.

Zo is het voor mij handiger om te stofzuigen met een stofzuiger waar geen stroomdraad aanzit die tussen mijn wielen kan komen. Ik ben groot fan van deze uitvinding. Het scheelt me een bak frustratie, nu ga ik lachend met de stofzuiger rond. Als de accu leeg is, dan heb ik een tweede en kan ik het hele huis door. Na het zuigen zet ik de prullenbak open, leg een doek op mijn schoot en klik het gevulde reservoir van de steel, waarbij er een paar korreltjes op mijn schoot vallen. Ik open voorzichtig het klepje en schud de stof in de prullenmand. Ik klik alles weer in elkaar en hang de stofzuiger op. 

Dweilen

Dweilen is een zoektocht geweest. Welke emmer en dweil is te bedienen met één hand en uiteraard zonder een voet te hoeven gebruiken? “Die dingen zijn gemaakt voor mensen die kunnen lopen”, zei ik wijzend tegen mijn moeder toen we weer eens door een huishoudwinkel liepen. “Dat kan wel zijn, maar jouw lichaam kan het. Er zijn ook mensen waarvan het lichaam het niet kan, die dienen extra handen te krijgen. Jij dient de juiste middelen te hebben.” Uiteindelijk vonden we een emmer met een mandje wat roteert wanneer je de dweil erin zet en de steel naar beneden duwt. “Nu is het een kwestie van oefenen”, zei mijn moeder toen ze alle onderdelen had uitgepakt. “Als je jouw slaapkamer gaat dweilen, waar zet je dan de emmer neer. Waar begin je met dweilen zonder dat je er doorheen rijdt? En hoe vul je de emmer?” Mijn moeder liet mij in gedachten verzonken achter.

Een uur later testte ik mijn theorie. Met mijn voetenplank duwde ik de lege emmer naar de keuken. De dweil liet ik op de plek staan waar ik de gevulde emmer naast wilde zetten. Mijn moeder had het schoonmaakmiddel binnen handbereik gezet. Even speurde ik met mijn ogen het aanrecht af. Ik vond wat ik zocht. Een kan van één liter. Deze vulde ik drie keer met heet water en kieperde dit in de emmer. Mijn voetenplank duwde nu een volle emmer naar een plek. Ik begon in een hoek te dweilen en reed langzaam achteruit. Toen ik dat deel van de ruimte had gehad, spoelde ik de dweil uit en begon ik in een andere hoek. Toen was ik klaar was, stond ik trots in de hal, terwijl ik naar de opdrogende vloer van mijn kamer keek. Vond ik dweilen leuk? Nee. Ik vond het leuk dat ik wist hoe ik het op mijn manier kon doen, zonder andermans hulp.