Van kinds af aan heb ik er een sport van gemaakt om binnen mijn eigen lichamelijke mogelijkheden hetzelfde resultaat te bereiken als ieder ander ‘normaal’ mens. Of het nu om aankleden gaat, de boodschappen doen, óf om het huishouden. Niemand kan niks en niemand kan alles en samen kun je bijna alles.
Maar hoe doe ik dat dan precies? Het is een vraag die mij regelmatig gesteld wordt en waar ik dan op antwoord: net als ieder ander. We zijn allemaal goed in dingen én minder goed in dingen. Dat geldt ook voor mij. Dat komt niet altijd door de beperkingen waar ik mee moet leven, dat komt ook omdat ik sommige dingen gewoon óf minder goed kan, óf niet leuk vind.
Stoffen en zuigen
Het huishouden is niet mijn grootste hobby en daar ben ik ongetwijfeld niet de enige in. Ik vind het niet leuk. Het is elke dag hetzelfde, wat het ontzettend saai maakt. Het dagelijkse huishouden kan ik prima. Stof afnemen, tafel schoonmaken. Dat gaat allemaal heel makkelijk met één hand. Je dient er handigheid in te krijgen, dat geldt ook voor mensen die dingen met twee handen doen. Bij mij is het wel zo dat het wat langer duurt. En, ik moet rekening houden met wat praktische zaken.
Zo is het voor mij handiger om te stofzuigen met een stofzuiger waar geen stroomdraad aanzit die tussen mijn wielen kan komen. Ik ben groot fan van deze uitvinding. Het scheelt me een bak frustratie, nu ga ik lachend met de stofzuiger rond. Als de accu leeg is, dan heb ik een tweede en kan ik het hele huis door. Na het zuigen zet ik de prullenbak open, leg een doek op mijn schoot en klik het gevulde reservoir van de steel, waarbij er een paar korreltjes op mijn schoot vallen. Ik open voorzichtig het klepje en schud de stof in de prullenmand. Ik klik alles weer in elkaar en hang de stofzuiger op.
Dweilen
Dweilen is een zoektocht geweest. Welke emmer en dweil is te bedienen met één hand en uiteraard zonder een voet te hoeven gebruiken? “Die dingen zijn gemaakt voor mensen die kunnen lopen”, zei ik wijzend tegen mijn moeder toen we weer eens door een huishoudwinkel liepen. “Dat kan wel zijn, maar jouw lichaam kan het. Er zijn ook mensen waarvan het lichaam het niet kan, die dienen extra handen te krijgen. Jij dient de juiste middelen te hebben.” Uiteindelijk vonden we een emmer met een mandje wat roteert wanneer je de dweil erin zet en de steel naar beneden duwt. “Nu is het een kwestie van oefenen”, zei mijn moeder toen ze alle onderdelen had uitgepakt. “Als je jouw slaapkamer gaat dweilen, waar zet je dan de emmer neer. Waar begin je met dweilen zonder dat je er doorheen rijdt? En hoe vul je de emmer?” Mijn moeder liet mij in gedachten verzonken achter.
Een uur later testte ik mijn theorie. Met mijn voetenplank duwde ik de lege emmer naar de keuken. De dweil liet ik op de plek staan waar ik de gevulde emmer naast wilde zetten. Mijn moeder had het schoonmaakmiddel binnen handbereik gezet. Even speurde ik met mijn ogen het aanrecht af. Ik vond wat ik zocht. Een kan van één liter. Deze vulde ik drie keer met heet water en kieperde dit in de emmer. Mijn voetenplank duwde nu een volle emmer naar een plek. Ik begon in een hoek te dweilen en reed langzaam achteruit. Toen ik dat deel van de ruimte had gehad, spoelde ik de dweil uit en begon ik in een andere hoek. Toen was ik klaar was, stond ik trots in de hal, terwijl ik naar de opdrogende vloer van mijn kamer keek. Vond ik dweilen leuk? Nee. Ik vond het leuk dat ik wist hoe ik het op mijn manier kon doen, zonder andermans hulp.
De vertaling naar hoe ik dat met één hand kan doen gebeurt nu bijna automatisch. Een maaltijd in één handomdraai op tafel zetten gebeurt bij mij dus letterlijk!
Vaat en wassen
Toen ik klein was kregen mijn broer en ik vaak de taak de avondvaat te doen. Drogen was mijn taak. Doek op schoot en theedoek in mijn linkerhand. Met mijn rechterhand kon ik dingen vasthouden, maar ik kon hem – nog – niet bewegen. Mijn broer legde de gewassen vaat op mijn schoot. Ik droogde het af en zetten het op het lege stuk aanrecht. Mijn moeder ruimde het op. De kuikenkastjes hingen te hoog. Toen ik op mezelf ging wonen zaten er kastjes links en rechts onder het aanrechtblad. Het middenstuk was onder open en er hing een ondiepe wasbak in. Er zat nog een hoekblad aan, waar een vierpits elektrische kookplaat in zat. De rest van het blad was werkruimte.
Toen ik mijn eerste vaatwasser kreeg, was ik heel gelukkig. In- en uitruimen ging na even puzzelen prima. Mijn eerste wasmachine en droger stonden naast elkaar op een verhoging waar ik met mijn voetenplank onder kon om de machines op mijn hoogte te vullen. Nu kan ik verder bukken en kan ik de wasmachine zijwaarts vullen. Ons washok is te klein om de apparaten naast elkaar te zetten. De droger staat er bovenop. Sinds ik volwassen ben kan mijn stoel omhoog. Zo hebben we deze uitdaging ook weer opgelost.
Zelf koken
Koken voor meer mensen kost mij veel tijd en energie. Gelukkig vindt mijn man John koken leuk. Dat doet hij. Als ik alleen kan verhonger ik niet. De airfryer is een uitkomst voor mij. Via YouTube vind ik de recepten en kan ik zien hoe ik het moet doen. De vertaling naar hoe ik dat met één hand kan doen gebeurt nu bijna automatisch. Ik kan er voor mezelf hele maaltijden in maken. Een maaltijd in één handomdraai op tafel zetten gebeurt bij mij dus letterlijk! Zelfs eieren koken en bakken kan ik tegenwoordig in de airfryer. John vertrouwt op de ouderwetse manier van koken. “Als jij je hiermee redt, vind ik het goed!”
Geduld en acceptatie in mijn huishouden
Ik kan niet alles en dat is niet erg. Ik weet wat ik wel en niet kan, maar weet wel wat er nodig is. En, het allerbelangrijkste: ik weet hoe ik dingen kan vragen zonder dat ik mezelf daar onprettig bij voel, terwijl ik de ander de ruimte geef om ook nee te kunnen zeggen. Er zijn altijd meerdere mensen en manieren om dingen voor elkaar te krijgen. Geduld en acceptatie gaan hierbij hand in hand. Het enige wat ik hoef te doen is deze twee in evenwicht brengen en houden.
Wil je meer lezen van Joy?
Joy Moonen heeft meerdere boeken geschreven. Van inspirerende boeken over haar leven, tot kinderboekjes die haar jeugd beschrijven.
De kracht van mijn onmacht
Auteur: Joy Moonen
Uitgeverij: Empowermij.com
EAN: 9789079872039
Tags
Joy Moonen
Joy Moonen kwam zwaar spastisch ter wereld en zit in een rolstoel. Maar, dit heeft haar nooit tegengehouden om een 'normaal' leven te leiden. Ze is ondernemer, echtgenoot én moeder. Bij Zin in Koffie schrijft ze over de uitdagingen in haar leven en hoe ze daarmee omgaat.